We missen onze Kutubasi.
We waren op weg naar onze bus. We wilden aan de tweede fase van de klus beginnen. Roest weg happen, laswerk. Schuren, plamuren, schuren, plamuren…
Moesten alleen nog de laatste zaken in de auto leggen en konden op weg….
En toen….
Schoof Ries van de trap. En dat leek goed af te zijn gelopen maar zijn pink dacht daar anders over. Dus in plaats van op de route dwars door de Peel, zaten we om 8 uur ‘s ochtends, net voor het spitsuur van sportblessures, bij de spoedeisende hulp van het spiksplinternieuwe ziekenhuis. De röntgenfoto bevestigde ons vermoeden. Een overduidelijke lengtebreuk in zijn middelste vingerkootje van zijn linkerpink.
Gevolg: blauw gips.
We hebben zitten grappen dat er misschien een magneet in het gips verwerkt kan worden. Dan kan hij een portier vastpakken en met zijn rechtse hand toch schuren?
Enfin, hij heeft pijn en we voelen ons samen gehandicapt.
We moeten ons inhouden om niet voor elk klein smoesje de 100 km af te leggen om onze Kutu gewoon even te kunnen aaien. Om gewoon even bij de bus te zijn.
Omdat we er toch bijna langskwamen tijdens een haal,- en brengactie, konden we wel hoog bezoek ontvangen bij Kutubasi. Wies heeft de loods, onze bus en haar voormalige koffiezetapparaat uitvoerig geïnspecteerd en goed bevonden. Nu weet ze tenminste waar wij het over hebben als we weer eens over onze loods in Horst zitten te bazelen.