De vakantie is voorbij, de rest van het werk gaat gebeuren in de weekeinden en andere vrije dagen. Drie weken zo goed als dagelijks aan de bus gewerkt. Spierpijn van alle rare houdingen die je moet aannemen om bij lastige (afgeroeste) schroeven te kunnen komen. Schimmels die een hallucinerende werking leken te hebben. Eerst werd ik misselijk en daarna zag ik het beton op de binnenplaats golven (??!!!) Voor wie ze expres kweken wil, ze zaten onder het vinyl in de vettige drab onder de koelkast.
Het valt een beetje tegen, na drie weken is de bus alleen nog maar leeg. Het lijkt alsof het échte werk is nog niet eens begonnen. Het valt ook mee. De stukken van het interieur die we willen hergebruiken zijn allemaal ongeschonden uit de bus gekomen. Het keukenblokje staat als een soort poppenkeukentje in de loods. Het dashboard ligt in onze huiskamer te wachten op aandacht. De hemel uit de cabine staat er gebroederlijk naast.
En nu dus even pauze. Omdat we merkten dat we de lol even verloren waren, omdat we even nieuwe puf op moeten doen, omdat er de laatste twee dagen niet veel meer uit onze handen kwam. Omdat leeg ook een mijlpaal is die we even willen gaan vieren.
Met dank aan Riet die ons twee tuinstoelen schonk waarop we, de voeten op de achterbumper, kunnen dromen over hoe we Kutu Basi weer op willen bouwen. Trouwens ook met dank aan Wies wier oude koffiezetapparaat ons voorziet van bakkies troost bij die dromen.